Magia Świąt

Rzec by można, Święta , Święta i po Świętach... Ale nie u nas. My wciąż żyjemy Magią Świąt, chociaż dzisiaj już matka w pracy a dzieci w żłobku i przedszkolu. Filip wciąż się pyta kiedy znowu będą Święta? A bo w Święta było fajnie: mnóstwo prezentów, grono gości, rodzinne oglądanie telewizji do nocy, jedzenie w łóżku, nie mycie zębów wieczorem...:)
Ale od początku!
Przygotowywania zaczęłam kilka dni przed, chodź kilka rzeczy mogłam zrobić wcześniej ale jak zwykle zostawiłam na ostatnią chwilę.W tym roku postanowiliśmy sami robić ciasta (ja) i wędliny (Michał). Dla mnie było dużo łatwiej bo miałam dwóch świątecznych "pomocników". Oj lubią chłopaki zamieszać, nie ważne co aby łapki wsadzić, rozsypać mąkę, podzióbać w cieście... A potem " Mamo już mi się nie chce", gdzie cała kuchnia do sprzątania zostaje dla mnie. Ale niech się chłopaki uczą. Będą w przyszłości piekli ciasta swoim żonom:)

Praca zespołowa

Olaf debiutował, ale radził sobie świetnie, surowe ciasto można było znaleźć nawet za doniczkami na parapecie

Ręce, które zrobią pierniczki

Dosłowne "pierniczenie"

I tutaj moja duma! Dekoracja należała tylko i wyłącznie do Filipa

Mam hopla na punkcie świątecznego wystroju domu. Lubię lampki, łańcuchy i wszelkie ozdoby na oknach, ścianach i drzwiach. Niestety w tym roku trochę nawaliłam. Koniec roku miałam dosyć ciężki i nie zaplanowałam wszystkiego w czas. Dlatego niektóre rzeczy, jak poniższy stroik wyszedł trochę jak strach na wróble. Nie było już czasu na latanie po lesie i zbieranie szyszek i gałęzi, potem ich malowanie, ale w następnym roku zacznę to robić już jesienią. A pomysłów miałam mnóstwo, a tu taki klops!

Stroikopodobny twór

Lubię tworzyć świąteczną atmosferę: ubierać choinkę, piec, gotować, słuchać kolęd... Chociaż z tym ostatnim miałam w tym roku problem. Cały czas spotykałam się z oporem chłopaków. Co gorsza gdy jeszcze te kolędy śpiewałam, słyszałam "Maaamooo, nie śpiewaj!" nawet Olafek, który jeszcze nie umie mówić, powtarzał "mama ne ne". Chociaż chciałam to robić dla nich byłam zmuszona robić to pod ich nieobecność.
Nie lubię narzekania, że nie czuć Świąt. Trzeba się postarać żeby je poczuć, bo samo to nie przychodzi. Kolędy, zapachy, przygotowania, radość! Jedynie pogoda jest nieprzewidywalna. Ale i temu można poradzić. My namalowaliśmy płatki śniegu na oknach:)

Moja wystawka coraz większa

Same święta były bardzo udane. Bardzo rodzinne i ciepłe. Pierwsze Święta w nowym domu. Pełne prezentów, szczególnie dla dwóch moich małych młokosów. Od nas dostali trampolinę, ale oni jeszcze o tym nie wiedzą. Wiem że to może okrutne, damy im ją wiosną, teraz by nie zrozumieli i byłby płacz. Mam nadzieję że wybaczą. Poza tym dostali samochody (w sumie sztuk 6), jeden motor, młotek, zestaw lekarza, zestaw zabawek do kąpieli i dwie bramki piłkarskie.
Lubie to siedzenie przy stole i wciskanie w siebie jedzenia. Nigdy się wtedy nie hamuje tylko pałaszuje. W te Święta zjadłam rekordowo dużo słodyczy, nie mając przy tym wyrzutów sumienia. Ale już niedługo, po Nowym Roku biorę się znowu trochę za siebie bo dupka rośnie.
W drugi dzień Świąt spadł już śnieg. Nasze sanki zostały z rana wyciągnięte ze strychu i oczywiście od razu wypróbowane.  
I jakby to Filip powiedział "fajne te Święta!"

Świętujemy

Chociaż stół zastawiony po brzegi, dzieci na kolację jadły płatki z lekiem

Chociaż jeszcze nie Sylwester ale tańce były...

...i tańczyli wszyscy, według Filipa, długo i szczęśliwie. P.S. Odkąd słyszał świąteczne życzenia wszystko u niego kończy się "długo i szczęśliwie"

Pierwszy Ich bałwan

Obecnie za oknami nie ma śniegu, bo już dawno stopniał. I zapowiada się na to, że i Święta nie będą białe. Ale śnieg był już w tym roku, czego na dowód mamy poniższe foty. Było to jakieś trzy tygodnie temu, tylko tak jak już pisałam ostatnio Matka mało zorganizowana i dlatego teraz dopiero ten post.
Już w tym roku Filip miał uciechy po pachy z powodu śniegu. Ulepił pierwszego w swoim życiu bałwana, rzucał śnieżkami, jadł śnieg... Tylko sanek nie zdążyliśmy jeszcze wyciągnąć, bo śnieg jak szybko spadł tak szybko stopniał.

Po tych harcach nie mogłam zagonić Filipka do domu, chociaż był cały mokry nie chciał wracać. Nie dziwię się mu, na dworze tego dnia było naprawdę pięknie, świeżo i rześko. Tylko ta nasza beksa mała płakała i naprawdę musieliśmy już wracać. Olafowi trochę ciężko się poruszać w za dużej kurtce po bracie i w zimowych butach, też za dużych po bracie. Jeszcze w tym razem Olaf nie łyknął śniegowego bakcyla.
Ale uśmiechy są u obu! 
Hu hu ha...

Masa solna - podejście drugie

Nie było nas jakiś czas na blogu, ale mamy teraz jakiś ciężki okres: jesienna chandra, złe samopoczucie, dużo pracy i nie tylko... Ten okropny czas spędzamy najczęściej przed telewizorem...wegetując. Moje dzieci już nawet nie domagają się zabawy bo Matka jakaś nie w formie.
Ale wzięła się i Matka w końcu w garść i zorganizowała dzieciom czas. Długo nie bawiliśmy się masą solną, chyba dlatego że za pierwszym razem to ja bawiłam się lepiej od syna.
Ale tego pięknego, nudnego popołudnia postanowiliśmy spróbować jeszcze raz i to we troje. Zabawa była lepsza a i Olaf bawił się... przednio.
Filip lepił figurki już bardzo świadomie. Skupiony, dokładny, zamyślony, twórczy. Denerwuje się mój syn pierworodny gdy mu w tej pracy przeszkadza jego brat. W sumie wcale mu się nie dziwię. Olafek często jest zainteresowany co robi Filip i od razu coś mu niszczy lub zabiera. Jasne jest że dochodzi wtedy do sporu (bitwy, płaczu). Jeszcze chłopaki ze sobą nie współpracują.
Tym razem na szczęście Olaf odpuścił starszemu bratu i pobawił się trochę sam. W sumie tak go tak zabawa wciągnęła że bawił się całym sobą. Po malowaniu figurek był cały w kolorowych farbkach, niestety ubrań już nie odratowałam.
Nasze dzieła miały zawisnąć na tegorocznej choince, ale niestety nie przeszły moich norm estetycznych. Nadrobimy piernikami.

Praca Filipa

Praca Olafa

Przeprowadziliśmy się!

Nadajemy już z nowego domu. Przeprowadziliśmy się już dwa tygodnie temu ale nie było nawet kiedy pomyśleć o napisaniu o tym posta. Zresztą do tej pory mamy niektóre rzeczy w pudłach, rozpakowane są najpotrzebniejsze, bo najzwyczajniej nie mam kiedy tego zrobić albo nie mam cierpliwości robić tego z dziećmi.
Przeprowadzka była szybka i bezbolesna (emocjonalnie jak dla mnie). Jeszcze tydzień musieliśmy przekoczować u babci z powodu schodów, które czekały na kierowanie a Michał się do tego nie kwapił. No ale w końcu wziął się mąż do roboty i mogliśmy się już swobodnie rozgościć w naszym nowym domu! Tak jak już wspomniałam, przewracamy się o pudła, worki i zapakowane jeszcze torby.  Niemalże w każdym koncie poupychane są jeszcze jakieś kleje, farby, wiertarki, wiadra, kable itp. Istny plac budowy.

Mamy tylko jeden działający brodzik (nie mamy zlewu),  ale mamy działającą mikrofalówkę i piekarnik, śpimy w jednym pokoju na dmuchanym materacu, bo tylko tam jest zrobiona podłoga, ale jest ciepło i jest SUPER! Nasz dom potrzebuje jeszcze duuużo pracy i dużo wkładu finansowego. Zapał do roboty mamy ale z tym drugim nie jest już tak kolorowo. Nawet Ci, którzy nie budowali domu są świadomi tego ile taka inwestycja pochłania pieniędzy. Nasze zostały pochłonięte wszystkie. W sumie i tak nie robiliśmy żadnych wymyślunków. Chcieliśmy standardowy dom, z pokojami dla dzieci z sypialnią i częścią dzienną, która znajduje się na dole. Proste, w miarę nowoczesne wnętrza, bez żadnych kociokwików. Okazuje się jednak że i standard jest w cenie, ale najpotrzebniejsze mamy! Chłopaki się za klimatyzowali, obyło się bez płaczu, zresztą oni bardzo lubili "budowę". Filip świadomy całej sytuacji nie raz mówi mi że w mieszkaniu mieszka teraz "Pani", my mamy nowy dom a on pokój w "łapki". Ganiają się chłopaki w tą i z powrotem, muszę być czujna jedynie przy schodach. Oczywiście wiedzą że nie mogą wchodzić na nie sami, ale nie raz słyszę jak Filip podjudza Olafa "Olafku, chodź na górę, chodź" Swoją drogą stali się strasznie nieposłuszni, a jeszcze jak zawrą sojusz to już prośby i groźby nie pomogą.

Nieoceniona pomoc

...niemalże w każdym pomieszczeniu

Stylowe oświetlenie...

 Nie mogę nacieszyć się zmywarką, wiem że to głupie w tych czasach, ale do tej pory jej nie miałam. Chodź na początku zawiodła mnie swoimi małymi wymiarami, bo według panów od mebli nie zmieściła by się większa, to sprostała moim oczekiwaniom. Cieszę się również z sypialni. Na razie jeszcze nie używanej, bo goły beton na podłodze, ale jak sobie pomyślę że to będzie nasz azyl, nasze miejsce (Filipowi i Olafowi wstęp wzbroniony:)), ehhh, super! Cieszę się z wanny, chociaż też jeszcze  nie da się z niej korzystać:) Cieszę się z dużych okien, dzięki którym nasze poranki są dłuższe, bo wcześniej, w bloku do godziny 8.00 miałam wrażenie że jesteśmy w norze. Cieszą mnie okna dachowe, przez które mogę popatrzeć na księżyc przed zaśnięciem. Cieszy mnie duże podwórko, a bardziej cieszy mnie fakt że cieszą się z tego dzieci.
Jedynie martwią mnie schody. Chociaż plan domu wybieraliśmy świadomie, to teraz zadaję sobie pytanie jak my się zestarzejemy w tym domu. Już teraz strzykają mi kolana jak po nich biegam. E tam, co się będę martwić na zapas. Jest super!

Nie każdy ma widok wschodzącego słońca nad lokalną statuą wolności...

... i zachód słońca nad zalewem!

Jesienią, jesienią liście się rumienią

Olaf nie lubi pozować do zdjęć, pewnie ma to po ojcu, bo ja uwielbiam:)

Jesień w tym roku jest cudna! Przepięknie kolorowa, ciepła, pachnąca, mmmm... Z żalem patrzę na opadające liście wiedząc że ta plucha się już zbliża. Ale do tej pory październik nas rozpieszczał. Bywało ponad dwadzieścia stopni, pełne słońce, bezchmurne niebo.
I właśnie takie piękne popołudnie postanowiliśmy wykorzystać na bieganie po liściach w parku (póki mamy go jeszcze blisko). Za ciepło poubierałam moje dzieci bo po pociły im się głowy a do tego od biegana u Filipa i od płakania u Olafa (beksa mała!). Mój drugi syn bezustannie domaga się smoka i noszenia na rękach, ale i tak bawiliśmy się fajnie, zresztą, jak zwykle:)

Są kamyczki, jest zabawa

"Będę leżał jak tato" Kiedy Michał leżał na ławce w parku? Nie wiem! Może nie wiem wszystkiego?

Tup, tup, tuptuś

Za to Filip lubi pozować, mój syn!

Huragan, nie dziecko

Ta ich miłość braterska czasami mnie przeraża

Rewanż oczywiście musi być

Słodki mój jesienny grzybek

O, jest i drugi

Oho, Olo ma focha

Bracia, nic dodać nic ująć

Temu to nawet zabawek nie trzeba

I znowu płacze, beksa mała!

Zabawa w sklep, Olaf kupuje parówki

Filip w swoim "sklepie mięsnym" ( Odkąd bawił się z Marcelą w sklep cały czas mi coś sprzedaje. Mały handlarz. P.S. Pani Marcela, Filip często Cię wspomina, mówi że tęskni...)